Door Louise Story, Landon Thomas Jr. en Nelson D. SchwartzDe tactieken van Wall Street die verwant zijn aan de tactieken die subprime-hypotheken in Amerika bevorderden, hebben de financiële crisis verergerd, waardoor Griekenland door elkaar geschud en de euro werd ondermijnd door Europese regeringen in staat te stellen hun oplopende schulden te verbergen.Terwijl zorgen over Griekenland de wereldmarkten doen rammelen, blijkt uit verslagen en interviews dat het land, met de hulp van Wall Street, een tien jaar durende poging ondernam om de Europese schuldlimieten te omzeilen.Een deal gemaakt door Goldman Sachs hielp miljarden aan schulden te verdoezelen van de begrotingsopzieners in Brussel.Zelfs toen de crisis het vlampunt naderde, zochten banken naar manieren om Griekenland te helpen de dag van afrekening te voorkomen.Begin november??drie maanden voordat Athene het epicentrum van de wereldwijde financiële angst werd ??een team van Goldman Sachs arriveerde in de oude stad met een zeer modern voorstel voor een regering die worstelt om haar rekeningen te betalen, volgens twee mensen die over de bijeenkomst werden geïnformeerd.De bankiers, geleid door de president van Goldman, Gary D. Cohn, hielden een financieringsinstrument voor dat de schuld van het Griekse gezondheidszorgsysteem ver in de toekomst zou hebben verdreven, net zoals wanneer vastgebonden huiseigenaren tweede hypotheken afsluiten om hun creditcards af te betalen.Het had eerder gewerkt.In 2001, net nadat Griekenland was toegelaten tot de Europese monetaire unie, hielp Goldman de regering stilletjes miljarden te lenen, zeiden mensen die bekend waren met de transactie.Die deal, verborgen voor het publiek omdat het werd behandeld als een valutahandel in plaats van als een lening, hielp Athene om te voldoen aan de Europese tekortregels terwijl het verder bleef uitgeven dan het kon.Athene ging niet in op het laatste Goldman-voorstel, maar met Griekenland kreunend onder het gewicht van zijn schulden en met zijn rijkere buren die beloofden haar te hulp te komen, roepen de deals van het afgelopen decennium vragen op over de rol van Wall Street in het laatste financiële drama ter wereld. .Net als bij de Amerikaanse subprime-crisis en de implosie van de American International Group speelden financiële derivaten een rol bij de aanloop van de Griekse schuld.Instrumenten ontwikkeld door Goldman Sachs, JPMorgan Chase en een groot aantal andere banken stelden politici in staat extra leningen in Griekenland, Italië en mogelijk elders te maskeren.In tientallen deals over het hele continent hebben banken vooraf contant geld verstrekt in ruil voor toekomstige betalingen door de overheid, waarbij die verplichtingen vervolgens uit de boeken werden gelaten.Zo heeft Griekenland de komende jaren de rechten op luchthavengelden en loterijopbrengsten weggeruild.Critici zeggen dat dergelijke deals, omdat ze niet worden geregistreerd als leningen, investeerders en regelgevers misleiden over de omvang van de verplichtingen van een land.Sommige van de Griekse deals zijn vernoemd naar figuren uit de Griekse mythologie.Een van hen heette bijvoorbeeld Aeolos, naar de god van de wind.De crisis in Griekenland vormt de grootste uitdaging tot nu toe voor de gemeenschappelijke munteenheid van Europa, de euro en het streven van het continent naar economische eenheid.Het land is, naar de mening van het bankwezen, te groot om failliet te laten gaan.Griekenland is de wereld $ 300 miljard schuldig, en grote banken zitten voor een groot deel van die schuld in de schulden.Een standaard zou weerklinken over de hele wereld.Een woordvoerster van het Griekse ministerie van Financiën zei dat de regering de afgelopen maanden veel banken heeft ontmoet en zich niet heeft gecommitteerd aan de aanbiedingen van een bank.Alle schuldfinancieringen "worden uitgevoerd in een poging van transparantie", zei ze.Goldman en JPMorgan weigerden commentaar te geven.Terwijl Wall Street's handwerk in Europa weinig aandacht heeft gekregen aan deze kant van de Atlantische Oceaan, is het scherp bekritiseerd in Griekenland en in tijdschriften als Der Spiegel in Duitsland."Politici willen de bal naar voren spelen, en als een bankier hen een manier kan tonen om een ​​probleem door te schuiven naar de toekomst, zullen ze ervoor vallen", zegt Gikas A. Hardouvelis, een econoom en voormalig regeringsfunctionaris die heeft geholpen bij het schrijven van een recent verslag uit over de boekhoudkundige grondslagen van Griekenland.Wall Street heeft het Europese schuldenprobleem niet gecreëerd.Maar bankiers stelden Griekenland en anderen in staat om boven hun stand te lenen, in deals die volkomen legaal waren.Er zijn maar weinig regels die bepalen hoe landen het geld kunnen lenen dat ze nodig hebben voor uitgaven zoals het leger en de gezondheidszorg.De markt voor staatsschuld ??de Wall Street-term voor leningen aan overheden ??is even ongebonden als enorm."Als een regering vals wil spelen, kan ze vals spelen", zegt Garry Schinasi, een veteraan van de toezichteenheid voor de kapitaalmarkten van het Internationaal Monetair Fonds, die de kwetsbaarheid op de mondiale kapitaalmarkten in de gaten houdt.Banken maakten gretig gebruik van wat voor hen een zeer lucratieve symbiose was met vrij bestedende regeringen.Hoewel Griekenland in november 2009 geen gebruik maakte van het voorstel van Goldman, had het de bank ongeveer $ 300 miljoen aan vergoedingen betaald voor het regelen van de transactie van 2001, volgens verschillende bankiers die bekend waren met de deal.Dergelijke derivaten, die niet openlijk worden gedocumenteerd of openbaar gemaakt, dragen bij aan de onzekerheid over hoe diep de problemen in Griekenland gaan en welke andere regeringen soortgelijke boekhouding buiten de balans hebben gebruikt.Het tij van angst spoelt nu over andere economisch in moeilijkheden verkerende landen aan de periferie van Europa, waardoor het duurder wordt voor Italië, Spanje en Portugal om te lenen.Ondanks alle voordelen van het verenigen van Europa met één munt, kwam de geboorte van de euro met een erfzonde: landen als Italië en Griekenland traden de monetaire unie toe met grotere tekorten dan toegestaan ​​volgens het verdrag dat de munt in het leven riep.In plaats van de belastingen te verhogen of de uitgaven te verminderen, hebben deze regeringen hun tekorten kunstmatig verminderd met derivaten.Derivaten hoeven niet sinister te zijn.De transactie van 2001 betrof een soort derivaat dat een swap wordt genoemd.Een dergelijk instrument, een renteswap genaamd, kan bedrijven en landen helpen om te gaan met schommelingen in hun leenkosten door vastrentende betalingen in te wisselen voor variabele rentebetalingen, of omgekeerd.Een ander soort, een valutaswap, kan de impact van volatiele wisselkoersen minimaliseren.Maar met de hulp van JPMorgan kon Italië meer doen dan dat.Ondanks aanhoudend hoge tekorten, hielp een derivaat uit 1996 om de Italiaanse begroting op één lijn te brengen door valuta te ruilen met JPMorgan tegen een gunstige wisselkoers, waardoor de regering meer geld in handen kreeg.In ruil daarvoor heeft Italië toegezegd toekomstige betalingen te doen die niet als passiva waren geboekt."Derivaten zijn een zeer nuttig instrument", zegt Gustavo Piga, een professor economie die een rapport schreef voor de Council on Foreign Relations over de Italiaanse transactie."Ze worden gewoon slecht als ze gewend zijn om rekeningen te etaleren."In Griekenland ging de financiële tovenarij nog verder.In wat neerkwam op een garageverkoop op nationale schaal, legden Griekse functionarissen in wezen hypotheken op de luchthavens en snelwegen van het land om het broodnodige geld in te zamelen.Aeolos, een juridische entiteit die in 2001 werd opgericht, hielp Griekenland dat jaar de schuld op zijn balans te verminderen.Als onderdeel van de deal kreeg Griekenland vooraf contant geld in ruil voor het toezeggen van toekomstige landingsrechten op de luchthavens van het land.Een soortgelijke deal in 2000, genaamd Ariadne, verslond de inkomsten die de regering verzamelde uit de nationale loterij.Griekenland classificeerde deze transacties echter als verkopen en niet als leningen, ondanks twijfel van veel critici.Dit soort deals zijn al jaren controversieel in overheidskringen.Al in 2000 debatteerden de Europese ministers van Financiën fel over de vraag of derivatentransacties die voor creatieve boekhouding worden gebruikt, openbaar moeten worden gemaakt.Het antwoord was nee.Maar in 2002 was voor veel entiteiten, zoals Aeolos en Ariadne, boekhoudkundige openbaarmaking vereist die niet op de balansen van landen stonden, wat regeringen ertoe aanzette dergelijke deals te herformuleren als leningen in plaats van verkopen.Toch meldde Eurostat, het bureau voor de statistiek van de Europese Unie, nog in 2008 dat “in een aantal gevallen de waargenomen securitisatietransacties zogenaamd ontworpen lijken te zijn om een ​​bepaald boekhoudkundig resultaat te behalen, ongeacht de economische waarde van de operatie. ”Hoewel dergelijke boekhoudkundige gimmicks op korte termijn gunstig kunnen zijn, kunnen ze na verloop van tijd rampzalig blijken te zijn.George Alogoskoufis, die de Griekse minister van Financiën werd in een politieke partijverschuiving na de Goldman-deal, bekritiseerde de transactie in het parlement in 2005. De deal, zo betoogde de heer Alogoskoufis, zou de regering tot 2019 opzadelen met grote betalingen aan Goldman.De heer Alogoskoufis, die een jaar geleden aftrad, zei vorige week in een e-mailbericht dat Goldman later ermee instemde de deal opnieuw te configureren "om zijn goede wil met de republiek te herstellen".Hij zei dat het nieuwe ontwerp beter was voor Griekenland dan het oude.In 2005 verkocht Goldman de renteswap aan de Nationale Bank van Griekenland, de grootste bank van het land, volgens twee personen die over de transactie werden geïnformeerd.In 2008 hielp Goldman de bank om de swap om te zetten in een juridische entiteit genaamd Titlos.Maar de bank behield de obligaties die Titlos had uitgegeven, volgens Dealogic, een financieel onderzoeksbureau, om als onderpand te gebruiken om nog meer te lenen van de Europese Centrale Bank.Edward Manchester, een senior vice-president bij kredietbeoordelaar Moody's, zei dat de deal uiteindelijk geld zou opleveren voor Griekenland vanwege zijn betalingsverplichtingen op lange termijn.Verwijzend naar de Titlos-ruil met de Griekse regering, zei hij: "Deze ruil zal altijd onrendabel zijn voor de Griekse regering."