Amper verhullende kleding wordt steeds meer in het straatbeeld gezien. Rosalyn Wikeley vraagt zich af of de shock factor die er vroeger aan verbonden zat, nog steeds van kracht is. Of dat het nu iets anders symboliseert.

Waar doorschijnende jurken, schaamlapjes, cheek-out broeken en tepelkwastjes ooit beperkt waren tot cabaretiers, spicy verhuurvideo's en af ​​en toe een catwalk-provocateur uit de jaren '90, lijken luxe modehuizen en de rode loper nu geen genoeg te krijgen van de nauwelijks-daar trend. Zozeer zelfs dat de reguliere frequentie van doorschijnende stoffen en tepel- of onderborst symbolisch lijkt voor een tijdperk van snel veranderende sociale normen.

Flesh-flashing heeft natuurlijk sporadisch, meestal oneerbiedig, catwalkoptredens gemaakt door de decennia heen: zie McQueen's 'bumster'-broek en Versace's 'Miss S&M'-show uit het begin van de jaren negentig. Maar de subversieve erotiek en gewaagde shockfactor van het recentere schaars geklede hoofdstuk voelt verwaterd aan, waardoor latex en tepel bevrijdend en doorschijnende jurken in het rijk van verfijning en (bijna) normaliteit terechtkomen.

Waar billen decolletés en jurken waar de borsten uitstaken ooit probeerden te schokkeren en de krantenkoppen te halen, waarmee ze inspeelden op de male-gaze versie van ondeugendheid en sexy taboe, komt het nieuwe naakt toch anders binnen. Er is een gezaghebbende triomf, na decennia van het opschudden van het patriarchaat. Het is een opgetrokken wenkbrauw en een wrange glimlach die de controle van vrouwen over hun eigen lichaam viert, waarbij ze de kracht van echte huid voor eigen doeleinden gebruiken, en niet om iemand anders aan te trekken.

Naast pure alomtegenwoordigheid is de kracht ervan te danken aan een reeks beroemdheden en ontwerpers die de mars van het nieuwe naakt leiden (en onderschrijven), van de cut-outjurken van het Libanese merk Monot, gedragen door Cindy Bruna in Cannes, Kerry Washington en Kendall Jenner op de bruiloft van vriendin Lauren Perez, tot de doorschijnende Valentino-jurk van Florence Pugh, gedragen naar de haute couture-show van het modehuis in Rome eerder dit jaar – wat leidde tot een sociale- en mediastorm over naaktheid en een zwak doodsgekletter voor de kritiek op kleine borsten van een oud, wit en door mannen gedomineerde hoek van het internet.

Jessica Chastain's reactie vatte onze nieuwe, uitdagende benadering perfect samen: 'Waarom is het zo bedreigend voor sommige mannen om te beseffen dat vrouwen van hun lichaam kunnen houden zonder jullie toestemming? We zijn niet van jou.' En met die laatste ontmanteling van het patriarchaat keerden we allemaal de andere wang toe (figuurlijk en letterlijk) en vervolgende we vrolijk onze weg in een doorschijnend shirt.

Er is genoeg bewijs op Instagram en TikTok dat mensen het gesprek willen aangaan. Over met zelfverzekerdheid genieten van het lichaam waarin je je bevindt. Gezien de neiging van mode om sociale verschuivingen aan te drijven en te weerspiegelen, is wat het nieuwe naakt bijzonder intrigerend maakt, zijn onverschilligheid over shock. Verre van maximale aandacht te trekken, gaat het er bij deze trend niet om of anderen kijken.

Liane Wiggins, hoofd vrouwenmode bij Matches Fashion, ziet het nieuwe naakt als een projectie van kracht: 'Wat betreft het nieuwe sexy... onze klant is een leider – ze kleedt zich voor zichzelf en ze is erg sterk. Dit gaat over lichaamsvertrouwen.'

Een dergelijk gevoel werd manifesteert tijdens het Met Gala van 2022, waar het overweldigende thema, ondanks Anna Wintour's beste inspanningen voor Gilded Glamour, less-is-more leek te zijn – althans wat betreft het aantal stoffen en laagjes. Van Cara Delevingne die haar Dior-jasje uittrok om een ​​goudgeverfde torso te onthullen, metalen tepelplakkers, lichaamssieraden en psoriasis tot Lily James' transparante Valentino-jurk met kralen en Bella Hadid's showgirl-stijl Burberry-lingeriejurk, de nauwelijks aanwezige outfits misten de seksuele ondertoon of provocerende beet van rode loper-herinneringen – ze voelden assertiever.

Misschien is zo'n afwezigheid van een schokfactor ook afgeleid van het feit dat het, nou ja, overal is. Wat ervoor zorgt dat het hele idee van wat als gewaagd wordt beschouwd en wat niet herzien wordt. Frequent zwaaien met het verbodene heft het taboe helemaal op.

Waar gewaagde looks ooit de iconische status van 'het moment' droegen (zie Daria Werbowy's Azzedine Alaïa-jurk op het Met Gala 2007 of Rose McGowan's combinatie van jurk en string met kralen gedragen naar de MTV Awards in 1998), lopen ze nu over de catwalks van zelfs de meest conservatieve ontwerpers, zonder zelfs maar een vleugje seks.

De ingetogen zoals Salvatore Ferragamo, Max Mara, Etro en Sportmax hebben de bralette als hun nieuwe naakte bijdrage aangegrepen, en na een kleine onderbreking is de cutout look terug van weggeweest, waardoor bijna elk modehuis gedwongen wordt om hun eigen versie te presenteren, van Jacquemus tot Rotate Birger Christensen. Prada bekende zelfs een voorkeur voor 'sexy' boven 'elegant' voor zijn SS22-show, waar motorjacks werden gedragen over blote torso's en microrokken, en oversized korsetten losjes werden vastgebonden en de middenrif met overtuiging showde.

Alessandro Michele's visie voor Gucci's AW22-show was misschien een van Vincent de Beauvais' Speculum Majus, van 'afwijkingen, betoveringen, geesten', maar de modellen waren net zo schaars gekleed als we elders hebben gezien – visnetten en bretels, doorschijnende nude-gekleurde jurken, shearling jacks over lingerie-stijl duo's, dominatrix-stijl handschoenen. Nauwelijks nieuw voor het vrouwelijke silhouetspel, leek Alaia zelfs zijn ethos aan te passen, met Pieter Mulier's doorschijnende gelaagdheid, leren riemen en paillettentopjes die 'iets ruws en iets elegants tegelijkertijd' blootlegden.

Nieuw waren ontwerpers Supriya Lele en Nensi Dojaka wiens shows deze nieuwe nonchalance voor naakt visueel verpersoonlijkten - met Supriya Lee's laaghangende broek die op het schaambeen rustte en een kanten onderbroek onthulde, evenals het architecturale gebruik van doorschijnende materiaal, herinnerend aan de toga over een Griekse godin en het overbrengen van de onmiskenbare slogan van het nieuwe naakt: 'En dan wat?'.

Deze assertieve boodschap wordt slechts marginaal afgezwakt als het de winkelstraat bereikt, aangezien microrokken, uitgesneden jurken en bh-topjes met jasjes zich overal openbaren. Eens gedurfde avondlooks zijn verzacht tot basisstukken voor overdag en hebben vervolgens sexy ontdaan van alles wat het eerder definieerde. De grootste prestatie van de body positivity-beweging tot nu toe is dat we verder zijn gegaan dan het introduceren van de male-gaze in meer dan alleen een flinterdunne variant van het vrouwelijk lichaam, we hebben de externe blik volledig overbodig gemaakt. En terwijl we van ons eigen lichaam genieten, heeft het nieuwe sexy seks, althans tijdelijk, uit de vergelijking gehaald.